Ρωτήσαμε τον Μάνο Ρούδα* τη γνώμη του για τις ελληνικές συμμετοχές στο εξωτερικό μετά το πρόσφατο Παγκόσμιο ORC στη Κροατία. Γιατί έχουμε αύξηση των συμμετοχών στο εξωτερικό και μείωση στους Ελληνικούς αγώνες
“Θεωρώ ότι στο θέμα αυτό υπάρχει μία προφανής απάντηση, αλλά και άλλη μία την οποία κανείς δεν θέλει να δει. Από την πλευρά των συμμετεχόντων, η προφανής απάντηση είναι ότι κάποια Ελληνικά σκάφη, εφέτος επτά τον αριθμό, αφιερώνουν χρόνο και χρήματα για να συμμετάσχουν σε ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, ή σε άλλους αγώνες του εξωτερικού, επειδή η εμπειρία που αποκομίζουν είναι μοναδική. Δεν έχει κανείς όποτε θέλει την ευκαιρία να συναγωνιστεί με κάποιες κορυφαίες διεθνείς ομάδες. Υπάρχει επίσης πάντα η κρυφή ελπίδα μίας διάκρισης, ίσως, με λίγη καλή τύχη. Αλλά και αυτό να μη συμβεί, η αναμέτρηση με καλά προπονημένες ομάδες, μόνο όφελος μπορεί να είναι. Η δύσκολη απάντηση αφορά τους διοργανωτές. Γιατί κάποιος να επενδύσει χρόνο και χρήματα για να λάβει μέρος σε έναν ελληνικό αγώνα; Εγώ προσωπικά έχω ακούσει πολλές εξηγήσεις γιατί οι συμμετοχές μειώνονται: Φταίνε οι Έλληνες ιστιοπλόοι που δεν τους αρέσουν οι αγώνες, είτε είναι όρτσα – πρύμα, είτε είναι offshore. Φταίει η κρίση που ο κόσμος δεν έχει χρήματα και δεν παίρνει άδεια από τη δουλειά του. Γενικώς, φταίει κάποιος άλλος. Οι διοργανωτές τα κάνουν όλα τέλεια και γι αυτό αυτοχαρακτηρίζουν τις διοργανώσεις τους άρτιες, επιτυχημένες και απαραιτήτως «θεσμούς».
Ωστόσο οι αριθμοί δεν λένε ψέματα, κι έτσι οι διοργανωτές οδηγούνται στην βολική λύση: Να κάνουν ακόμα πιο φτηνές και πιο πρόχειρες διοργανώσεις, που είναι εύκολες και χωρίς απαιτήσεις, ώστε να αυξηθούν οι συμμετοχές. Και πράγματι, ίσως μαζέψουν μερικούς, αλλά για τους λάθος λόγους: Για εκδρομή, για πλάκα, για να τη βγάλουν φτηνά ένα σαββατοκύριακο. Ακόμα και για να κερδίσουν ένα κυπελάκι που οι διοργανωτές μοιράζουν απλόχερα, προκειμένου να μην δυσαρεστήσουν κανέναν.
Όμως ο κόσμος δεν επιλέγει πάντα το φτηνό. Αλλιώς δεν θα πούλαγε ούτε μία συσκευή iPhone η Apple, ούτε ένα αυτοκίνητο η Porsche και ούτε ένα σκάφος η Swan. Ο κόσμος επιλέγει να δώσει χρήματα για κάτι που πιστεύει ότι παίρνει μία αξία πίσω. Και μάλιστα, όταν πιστεύει ότι η αξία που παίρνει είναι μεγαλύτερη από το τίμημα που καταβάλλει. Ειδικά δε για τα χόμπι μας, εκεί έχουμε παραδεχτεί ότι θα δίνουμε χρήματα για να εισπράττουμε ευχαρίστηση. Γιατί λοιπόν οι αγώνες ιστιοπλοΐας να είναι διαφορετικοί;
Γιατί κάνουμε στο πόδι τους ίδιους αγώνες τα τελευταία 25 χρόνια (τουλάχιστον, που ασχολούμαι) και περιμένουμε ότι όλοι θα συρρέουν κάθε χρόνο για να λάβουν μέρος; Επειδή είναι φτηνοί; Επειδή είναι εύκολοι; Η επειδή μας το χρωστάνε; Γιατί περιμένουμε ότι οι ίδιοι άνθρωποι, με τα ίδια μέσα, θα προσφέρουν κάτι διαφορετικό αυτή τη φορά;
Φανταστείτε ένα προϊόν που κάποτε ξεκίνησε καλό, αλλά αρνείται να αλλάξει στην πορεία του χρόνου. Παραμένει το ίδιο τα τελευταία 25 χρόνια. Δεν υπάρχει ενθουσιασμός από τους παραγωγούς του και κανείς δεν ασχολείται πια μαζί του. Επαναπαύονται ότι κάποτε ήταν ένα καλό προϊόν. Και αν πέφτουν οι πωλήσεις, οι παραγωγοί κατηγορούν τους καταναλωτές που δεν αγοράζουν πια. Και κατηγορούν και την οικονομική κατάσταση, που ο κόσμος δεν έχει λεφτά για πέταμα. Και έτσι συμπεραίνουν ότι αν ρίξουν την τιμή, τότε οι καταναλωτές θα αρχίσουν να αγοράζουν ξανά. Ρίχνοντας όμως την τιμή αναγκάζονται να κάνουν και περικοπές στην ποιότητα, που σημαίνει βέβαια ότι η δική τους ζωή γίνεται ακόμα πιο εύκολη. Στο πόδι, στα γρήγορα κι έτοιμο το προϊόν. Και φυσικά κανείς δεν αγοράζει πια το προϊόν. Προτιμάει να δώσει το χαρτζιλίκι του για να αγοράσει το νέο iPhone. Και ο κύκλος ξαναρχίζει. Το μόνο που σώζει την κατάσταση για αυτούς, είναι πως όλοι οι παραγωγοί είναι το ίδιο κακοί κι έτσι υπάρχει ένα ολιγοπώλιο. Οι καταναλωτές δεν μπορούν να στραφούν αλλού και περιμένουν κάποιος παραγωγός από το εξωτερικό να προσφέρει ένα προϊόν κάπου κοντά τους.
Δεν ξέρω αν ισχύει η πρώτη απάντηση, η δεύτερη ή και οι δύο. Αυτό που ξέρω πάντως από προσωπική πείρα συμμετοχών σε αγώνες του εξωτερικού, είναι πως κάθε χρόνο υπάρχει μία βελτίωση, υπάρχει ενθουσιασμός, υπάρχει κάτι νέο που ανυπομονείς να πας να το δεις, να το ζήσεις. Όταν δούμε εδώ έναν αγώνα να διαφημίζεται ότι ζητάει πολλά αλλά προσφέρει ακόμα περισσότερα, τότε θα δούμε και συμμετοχές.
*
O Μάνος Ρούδας κατέχει μεταπτυχιακό τίτλο ΜΒΑ από το Southern New Hampshire University, BSc σε Computer Studies από το University of Glamorgan και HND από το Πολυτεχνείο της Ουαλίας, καθώς και πτυχίο ΙΕΚ σε Οικονομία και Διοίκηση. Επίσης, είναι κάτοχος διπλώματος προπονητή ιστιοπλοΐας της Γ.Γ. Αθλητισμού από τα ΤΕΦΑΑ και του διεθνούς διπλώματος Yachtmaster του Royal Yachting Association. Από το 1998 είναι μέλος στον ΠΟΙΑΘ (Πανελλήνιος Όμιλος Ιστιοπλοΐας Ανοικτής Θαλάσσης) και από το 2012 ειδικός γραμματέας του διοικητικού συμβουλίου του ομίλου. Από τον Μάιο του 2013 είναι μέλος της επιτροπής Αθλητισμός & Γυναίκα της Εθνικής Ολυμπιακής Επιτροπής της Ελλάδας.
Από το 1996 μέχρι το 2012 εργάστηκε στην Intracom Telecom αρχικά στην ανάπτυξη συστημάτων διαχείρισης δικτύων και αργότερα ως διευθυντής Μάρκετινγκ. Από το 2012 εργάζεται ως σύμβουλος επιχειρήσεων σε συνεργασία με μεγάλες εταιρίες συμβούλων και επενδυτικά funds. Την περίοδο 2013-2016 ήταν γενικός διευθυντής της εταιρίας ναυτιλιακών υπηρεσιών Aspida Maritime.
Παράλληλα, από το 1999, έχει συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ναυτικά περιοδικά της χώρας μας ως συντάκτης, αρχισυντάκτης και εκδότης. Έχει εργαστεί σε αρκετά κυβερνητικά έργα (InfOTE, Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας, ΕΟΤ, Αναπτυξιακή Εταιρία Κυκλάδων, κ.α.) στον τομέα ανάπτυξης και μάρκετινγκ
