Ρωτήσαμε τον Άκη Τσαρούχη* τη γνώμη του για τις ελληνικές συμμετοχές στο εξωτερικό μετά το πρόσφατο Παγκόσμιο ORC στη Κροατία. Γιατί έχουμε αύξηση των συμμετοχών στο εξωτερικό και μείωση στους Ελληνικούς αγώνες
“Το ότι για πρώτη φορά στα χρονικά τόσα πολλά Ελληνικά σκάφη μπήκαν στον κόπο (και τα έξοδα) να συμμετέχουν στο παγκόσμιο πρωτάθλημα είναι απλά μαγικό! Έλληνες ιστιοπλόοι αγωνίστηκαν αντίπαλοι με τα καλύτερα σκάφη και τα καλύτερα πληρώματα. Είναι βέβαιο ότι γύρισαν πίσω με εμπειρίες και γνώσεις που, υπό προϋποθέσεις, μόνο καλό μπορούν να κάνουν στο άθλημά μας!
Τι έγινε όμως και γύρισε ο διακόπτης; Που βρέθηκε η διάθεση και όλοι αυτοί αφενός οργανώθηκαν για πρώτη φορά και αφετέρου χρηματοδότησαν τις αποστολές αυτές; Πως μέσα σε ένα βράδυ τελείωσαν όλες οι δικαιολογίες –του καφενείου- και λύθηκαν όλα τα προβλήματα;
Η προφανής απάντηση είναι ότι μιλάμε για Παγκόσμιο! Για πολλούς είναι ένας κορυφαίος στόχος για τον οποίο αξίζει η όποια θυσία. Σίγουρα μιλάμε και για μια νέα γενιά ιστιοπλόων στην ανοικτή θάλασσα, που αναγνωρίζουν τον στόχο αυτό και τον τιμούν. Από την άλλη όμως, και έχοντας δώσει την προφανή αυτή απάντηση, δεν μπορεί κανείς να μην προβληματιστεί ακόμα περισσότερο: Τι ήταν αυτό που γύρισε –ευτυχώς- τον διακόπτη και ξεκίνησε αυτή η «εξωστρέφεια»? Είναι μόνο η νέα γενιά ιστιοπλόων;
Παλιότερα δεν υπήρχαν ιστιοπλόοι με όνειρα και με διάθεση; Ξαφνικά γεννήθηκαν; Και μάλιστα μέσα στην δίνη της οικονομικής κρίσης; Σε ποιες περιπτώσεις γύρω μας «στρατηγικά» πηγαίνουμε στο εξωτερικό; Πηγαίνουμε σε ένα ξένο νοσοκομείο όταν αρρωστήσουμε γιατί δεν έχουμε εμπιστοσύνη στο εθνικό σύστημα υγείας. Πηγαίνουμε να εργαστούμε στο εξωτερικό γιατί δεν βρίσκουμε τοπικά αξιοκρατία και δουλειές που να αξίζουν. Πηγαίνουμε να σπουδάσουμε γιατί ψάχνουμε ένα πανεπιστήμιο πιο οργανωμένο.
Αν το σκεφτεί κανείς, πηγαίνουμε όποτε τοπικά δεν μας καλύπτει κάτι. Και το κάνουμε συνειδητά σαν λαός παρότι ξέρουμε ότι θα στερηθούμε τον καιρό, τις ανέσεις και την ζωή της Ελλάδας. Και το κάνουμε μαζικά όταν κάτι δεν πάει καλά, όπως τα τελευταία χρόνια της κρίσης που πολύ ταλέντο έχει φύγει εκτός συνόρων.Τι δεν πάει καλά λοιπόν και φεύγουμε από τον #1 στίβο παγκοσμίως για να κάνουμε ιστιοπλοΐα; Σε όλα τα παραπάνω λείπουν οι υποδομές και το σύστημα. Το ίδιο και εδώ. Δεν υπάρχουν διοργανώσεις που να αξίζει τον κόπο να συμμετέχουν τα νέα αυτά πληρώματα που διψούν για εξέλιξη και δράση. Πληρώματα που εκεί δεν τους φάνηκε παράξενο να πληρώσουν ένα υψηλό entry fee αλλά στην Ελλάδα δεν θα έδιναν ούτε κάτι συμβολικό στην διοργάνωση. Πληρώματα που αγόρασαν καινούρια πανιά για να τρέξουν εκεί ενώ στην τοπική διοργάνωση θα χρησιμοποιήσουν ότι παλαιότερο έχουν.
Και έχουν δίκιο. Οι τοπικές διοργανώσεις τους έχουν απογοητεύσει. Λείπει το μεράκι. Η ενασχόληση των διοργανωτών. Ενώ στο εξωτερικό ξέρουν ότι το entry fee θα τους επιστραφεί σε παροχές και θα ζήσουν μια μοναδική εμπειρία μέσα και έξω από τη θάλασσα, εδώ δεν έχουν να περιμένουν τίποτε. Και το πρόβλημα τώρα που πήγαν και έζησαν μια διοργάνωση σαν το φετινό παγκόσμιο, διογκώθηκε ακόμα περισσότερο. Γιατί περισσότερος κόσμος είδε το πως είναι μια σοβαρή ιστιοπλοϊκή διοργάνωση και ένιωσε το χάσμα. Ένιωσε το πως ο αγωνιζόμενος είναι το τιμώμενο πρόσωπο. Ένιωσε σωστό race management. Σωστά après sail events. Σωστά αποτελέσματα. Κατάλαβε ότι ένας αγώνας είναι ένα πολύ μεγαλύτερο σύνολο πραγμάτων από το να στήσω δυο σημαδούρες και μια γραμμή εκκίνησης.
Κάτι άλλο που λείπει είναι και η προβολή. Η επικοινωνία. Κάτι που παραδοσιακά ήταν δύσκολο για το άθλημά μας. Ένα σκάφος που πήγε στο παγκόσμιο γύρισε πίσω με τα λογότυπα του χορηγού του να έχουν φανεί. Η ίδια η διοργάνωση έδωσε αξία επικοινωνιακά στον συμμετέχοντα τόσο σε επίπεδο ομάδας αλλά και ατομικά. Το σύνολο των σκαφών στην Ελλάδα έχουν κάτι να πουν για σημαντικά λάθη στο κομμάτι της επικοινωνίας. Και δυστυχώς έχουν δίκιο. Ζούμε σε μια εποχή που το να δείξεις τι κάνεις έχει ίδια σημασία με το να το κάνεις. Αν όχι περισσότερη. Με την τεχνολογία που υπάρχει γύρω μας και που λύνει τα προβλήματα του παρελθόντος, δεν υπάρχει δικαιολογία. Μόνο κακή διαχείριση.
Στα καλά νέα της ημέρας, το «ιστιοπλοϊκό» λύνεται πολύ πιο εύκολα από το «εκπαιδευτικό», το «νοσηλευτικό» ή το brain drain. Βασικά λύνεται. Χρειάζεται απλά τα νέα αυτά φωτεινά παραδείγματα που μας εκπροσώπησαν με επιτυχία στο παγκόσμιο να ανακατευθούν και με τις διοργανώσεις. Χωρίς ατζέντες και με κύριο γνώμονα τον λόγο που όλοι μας κάνουμε ιστιοπλοΐα. Να περνάμε δηλαδή καλά. Να παίρνουμε αξία από τον χρόνο, τον κόπο και το χρήμα που ξοδεύουμε. Να βοηθάει η διοργάνωση να γινόμαστε καλύτεροι. Να βρεθούν άνθρωποι που θα εργαστούν για την διοργάνωση όχι για την προσωπική τους προβολή ή το οικονομικό όφελος. Να κάνουμε και πάλι τον συμμετέχοντα να νιώθει VIP και όχι εξαπατημένος. Τότε θα σταματήσουν οι δικαιολογίες και οι συμμετοχές θα πολλαπλασιαστούν.
Το επίπεδο θα ανέβει και το άθλημά μας θα αποκτήσει ξανά την θέση που πρέπει να έχει. Θέση με κοντά τριψήφιες συμμετοχές σε grand prix αγώνες. Θέση με δεκάδες συμμετοχές σε δύσκολους, long distance αγώνες. Στόλο με μοντέρνα ή περιποιημένα, ναυτικά σκάφη. Πληρώματα αθλητικά, οργανωμένα και προπονημένα. Δράση. Θάλασσα. Ελλάδα.
*O Άκης Τσαρούχης ασχολείται από 7 χρονών με την αγωνιστική ιστιοπλοΐα και έχει τρέξει με πολλούς τύπους σκαφών από Optimist μέχρι Maxi. Αν και τρέχει για να κερδίσει, κάνει ιστιοπλοΐα για την ιστιοπλοΐα και μόνο. Με μια καλή συλλογή τίτλων σε εθνικό και διεθνές επίπεδο ως αθλητής, τα τελευταία χρόνια τρέχει με μια παρέα φίλων επιλεκτικά στην ανοικτή θάλασσα, αφού οι υποχρεώσεις δεν τον αφήνουν να κάνει την ιστιοπλοΐα που θέλει. Με παρουσία αλλά και σημαντικές επιτυχίες ως προπονητής σε ολυμπιακούς αγώνες και παγκόσμια πρωταθλήματα, αυτό που πραγματικά τον γεμίζει, είναι να εκπαιδεύει και να βλέπει τους μαθητές του να γίνονται καλύτεροι και να προοδεύουν. Είναι Ηλεκτρολόγος Μηχανικός του Ε.Μ.Π. με ΜΒΑ
