Μια φορά το χρόνο, στο St. Tropez, γιορτάζει ο ναυταθλητισμός και η ιστιοπλοΐα. Η συμμετοχή στη γιορτή αυτή, είναι όνειρο για κάθε ιστιοπλόο. Από τον Άκη Τσαρούχη
Έτσι, η ομάδα του Tofinou 9,5 «AETOS» ξεκίνησε την «άσκηση» για να μπορέσει να συμμετέχει στη φετινή διοργάνωση. Τα Tofinou 9,5 είναι μοντέρνα σκάφη με παραδοσιακή όμως σχεδίαση και αποτελούν ξεχωριστή κατηγορία σαν “Spirit of Tradition” στους αγώνες αυτούς.
Στο φετινό Les Voiles de St. Tropez θα ήταν μια δυνατή κατηγορία με έντονο συναγωνισμό και έτσι η ομάδα θα είχε μια πολύ καλή ευκαιρία να γνωρίσει καλά το σκάφος αλλά και τους αντιπάλους. Το σκάφος ήρθε στα χέρια της ομάδας στις αρχές του Σεπτεμβρίου και τα πράγματα που έπρεπε να οργανωθούν για μια τέτοια αποστολή ήταν πάρα πολλά. Ο διαθέσιμος χρόνος ήταν μόλις 3 εβδομάδες αφού στις 24 Σεπτεμβρίου ξεκινούσαν οι αγώνες. Πέρα από τη προπόνηση και την ετοιμασία του σκάφους, έπρεπε να λυθούν πολλά προβλήματα.
Ένα από τα βασικά προβλήματα στην ιστιοπλοΐα είναι τα logistics. Πως θα βρεθεί το σκάφος εκεί? Το Tofinou 9,5 πέρα από τα 10 μέτρα μήκος του, ζυγίζει 2,5 τόνους με τα 800 κιλά να βρίσκονται στα έρμα της καρίνας του. Ευτυχώς το σκάφος, όταν αγοράστηκε, είχε και τρέιλερ δρόμου. Φυσικά μια τόσο μεγάλη ρυμούλκα σε μια τόσο μεγάλη απόσταση δεν είναι κάτι απλό. Όπως πάντα, κάποιος από την ομάδα βάζει το αμάξι του για να γίνει το ταξίδι. Ευτυχώς υπήρχε διαθέσιμο ένα 3λιτρο BMW X5 του 2001. Αυτό, θα έπρεπε να μεταφέρει σκάφος και πλήρωμα από την Αθήνα στο St. Tropez και πίσω. 200 –δύσκολα- χιλιόμετρα μέχρι τη Πάτρα, βαπόρι μέχρι την Ανκόνα και άλλα 860 –πιο εύκολα- χιλιόμετρα μέχρι το St. Tropez.
-Θα μας πάει; – Θα μας πάει. –Τραβάει τόσο βάρος; -Οριακά. –Δεν είναι παλιό; -Είναι καλοσυντηρημένο, πάντα στην αντιπροσωπία, και δεν έχει κανένα θέμα. –Με άδειες και ασφάλειες τι κάνουμε; -Εδώ μπλέκουμε αλλά θα τη βγάλουμε την άκρη…
Και πράγματι, το μπλέξιμο με τη νομοθεσία και τις διαδικασίες για να βγει άδεια στο trailer του σκάφους που ποτέ δεν είχε βγάλει παλαιότερα άδεια έλξης, ήταν από τα δυσκολότερα της αποστολής. Ίσως να ήταν απλούστερο, γρηγορότερο και οικονομικότερο να αγόραζε κανείς νέο trailer… Τελικά η άκρη βγήκε και η αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει.
Στην Ελλάδα όμως τίποτε δεν μπορεί να είναι εύκολο. Η πρόθεση της ομάδας για συμμετοχή στους αγώνες συνέπεσε με την πρόθεση της ΠΝΟ να απεργήσει. Έτσι, υπήρχαν δυο λύσεις: Η πρώτη, η λύση της υπομονής και της αναχώρησης με τη λήξη της απεργίας, δεν άφηνε καθόλου περιθώρια για προετοιμασία και προπόνηση πριν τους αγώνες. Θα έπρεπε με την άφιξη εκεί, να στηθεί το σκάφος και χωρίς ανάσα να ξεκινήσει η ομάδα να αγωνίζεται. Η δεύτερη σήμαινε 1500 παραπάνω χιλιόμετρα και οδήγημα μέσα από 6 χώρες με μια ρυμούλκα που το λιγότερο «τραβάει τα βλέμματα». Αποφασίστηκε ότι η υπομονή είναι αρετή…
Το δρομολόγιο άλλαξε ώστε με τη λήξη της απεργίας να λύσει το καράβι. Αν 7 το πρωί λύνουν οι κάβοι από Πάτρα σήμαινε ότι η ομάδα έπρεπε να βρίσκεται εκεί στις 5 το πρωί. Έτσι, κατά τις 11:30 το βράδυ άρχισε το οδήγημα από την Αθήνα. Εκτός από ένα σταμάτημα στην Ελευσίνα για «σφιξίματα» στους ιμάντες, μέχρι το Κιάτο όλα κυλούσαν ομαλά και σχετικά εύκολα. Εκεί όμως άλλαξε η «πίστα». Το οδήγημα πέρασε στην επόμενη, πιο δύσκολη. Κορίνες παντού, λακούβες, παρακάμψεις, στενός δρόμος, οδηγοί που σε καμία περίπτωση δεν σέβονται το φορτίο σου. 100 χιλιόμετρα, μια αιωνιότητα! Πέρασε και αυτή η «πίστα» όμως και το σκάφος, ακέραιο, βρέθηκε στο τεράστιο γκαράζ του βαποριού!
Ξεκούραση και χαλάρωση για το πλήρωμα στο καράβι και πρωινή άφιξη στην Ανκόνα με γνώση ότι τα επόμενα χιλιόμετρα θα ήταν πιο εύκολα. Θα ήταν χιλιόμετρα που θα μπορούσε πραγματικά να βγει συμπέρασμα για τα όρια και τη συμπεριφορά της ρυμούλκας. Που θα μπορούσε κανείς να κρίνει πόσο εύκολα η δύσκολα το αυτοκίνητο θα μπορούσε να τραβήξει το βαρύ φορτίο.
Τα 60-70 χιλιόμετρα ταχύτητα σύντομα έφτασαν μέχρι τα 100 για να σταθεροποιηθούν στα 80-90 που κρίθηκε ότι ήταν η πιο οικονομική και ασφαλής ταχύτητα. Όσο περνούσε η ώρα, η διαδρομή γινόταν και πιο μαγευτική. Ειδικά μετά τη Γένοβα, το σκηνικό γύρω από τα παράθυρα ήταν μοναδικό. Σαν Ρέμο, Μονακό, Νίκαια, Κάννες. Μέρη που θες να σταματήσεις και να χαζέψεις αλλά βιάζεσαι να φτάσεις για να μην οδηγείς πάλι νύχτα. Ο αυτόματος για 12 ώρες ήταν κολλημένος στα 90 μέχρι που το απόγευμα ξεπρόβαλαν τα περίχωρα του St. Tropez. O «AETOS» είχε φτάσει στον προορισμό του χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα.
Η…σχεδόν: Λόγω του αγώνα, που φιλοξενούσε 4000 ιστιοπλόους και πόσους ακόμα θεατές και δημοσιογράφους, το μέρος ήταν απροσπέλαστο. Η τεράστια ρυμούλκα δεν θα μπορούσε εύκολα να φτάσει μέχρι τη μαρίνα.
Για δεύτερη φορά, η υπομονή αποδείχτηκε αρετή. Αργά το βράδυ, που η κίνηση μειώθηκε, ο «ΑΕΤΟS» ξεκουραζόταν δίπλα στο γερανό της μαρίνας. Ήμασταν εκεί. Αύριο θα τρέχαμε. Η Ελλάδα θα ήταν παρούσα στη μεγαλύτερη γιορτή της θάλασσας.
Η ομάδα; Νίκος Σινούρης, Σίμος Καμπουρίδης, Δημήτρης Δεληγιάννης, Γιώργος Τσιγκούλης και Άκης Τσαρούχης.
